De 22-jarige Noa komt uit Amsterdam, maar studeert in Eindhoven. Ook in haar familie komt trombose voor, omdat haar vader ook een trombose heeft gehad. Toen Noa aan de pil ging, wist ze alleen dat ze er zwaarder van kon worden. Ze had er niet echt bij stil gestaan dat ze risico liep op een gevaarlijke bloedklonter.

​

Toen Noa 21 was, werd ze een week na een lange busrit van veertien uur benauwd. Op een gegeven moment kreeg ze ook hoge koorts en had ze veel pijn in haar rug en zij. Het verdween de dag erna. Een week later was het terug toen ze een familieweekend had. Tranen stroomden over haar wangen, maar ze dacht dat het vanzelf over zou gaan. Haar vader bracht haar uiteindelijk naar het ziekenhuis.

​

“Ik had zeven keer de maximale ontstekingswaarde”, vertelt Noa. “Ik snapte het niet. Trombose was in mijn ogen iets wat alleen oudere mensen krijgen.” De longembolie heeft veel indruk op Noa gemaakt. "Toen ik eenmaal thuis kwam, besefte ik pas echt dat ik door het oog van de naald ben gekropen."

​

De eerste maanden stonden in het teken van mijlpalen. Voor de eerste keer weer zelf schoenen kunnen aantrekken. Naar de brievenbus kunnen lopen die driehonderd meter verderop staat. Op de buik kunnen slapen. Zelf kunnen douchen.

 

“In het begin hield ik in een boekje bij wanneer ik iets weer kon”, vertelt Noa. “Anders werd ik helemaal gek. Het wachten tot je beter wordt is zwaar. Uiteindelijk is het een kwestie van geduld hebben en verwachtingen bijstellen. Ik moet telkens bedenken wat het beste voor mijzelf is.”