De 23-jarige Marita komt uit Groningen. Ook zij was vroeger niet bang om ziek te worden. Doordat haar moeder een trombosebeen heeft gehad, wist ze wel ongeveer wat het inhield. Marita wist ook dat er een hele kleine kans is dat je het van de anticonceptiepil kunt krijgen, maar besloot toch aan de pil te gaan. “Ik vond het wel makkelijk”, geeft Marita toe. “Het risico was zo klein. Dat wilde ik wel lopen.”

​

Uiteindelijk kreeg Marita zelf een trombosebeen. Vooral haar moeder was erg geschrokken. “Ze voelde zich schuldig dat ze mij daarvoor niet had kunnen behoeden”, zegt Marita. Na haar trombose werd de erfelijke stollingsafwijking Factor V Leiden vastgesteld. Door deze afwijking liep ze al een grotere kans op een gevaarlijke bloedklonter, maar de pil vergrootte de kans nog iets meer.

​

Wandelen en reizen gaat niet meer zo goed zoals eerst. De omgeving van Marita had hier begrip voor. “Maar mensen vergaten het zodra ik beter kon lopen”, zegt Marita. “Ze denken volgens mij dat het nu weer goed gaat, ook al is dat niet helemaal waar. Ik laat het gewoon, want het is mijn probleem. Ik wil anderen er niet mee opzadelen.”

​

Omdat Marita werkt als assistent-ontwerper op een architecten bureau, wordt er van haar verwacht dat ze netjes is gekleed. “Ik ben daardoor wel bezig met hoe ik eruit zie”, vertelt Marita. “Toen ik de steunkous tot mijn lies moest dragen, viel mijn kleding niet zo mooi. Dat vond ik wel vervelend.”

​

Ondanks alles blijft Marita doorzetten. “Ik zie het allemaal wel”, zegt Marita. “Als ik de grens over ga, merk ik dat vanzelf. Je kunt wel nadenken over wat allemaal niet lukt, maar je kunt ook uitzoeken wat nog wel kan.”