De 24-jarige Maaike uit Ter Apel droomde er altijd al van om doktersassistente te worden. Tijdens haar studie hoorde ze weleens wat over trombose. Ze wist dus wel wat het ongeveer inhield, maar had niet gedacht dat zij het zou kunnen krijgen als jong meisje. 

​

Uiteindelijk kreeg Maaike op haar achttiende een trombosebeen. In de maanden erna stond haar leven in het teken van bloedverdunners, steunkousen en ziekenhuisonderzoeken. Maaike bleek zowel het post trombotisch syndroom als het mary thunder syndroom te hebben en werd uiteindelijk geopereerd vanwege het laatste.

​

Nu, zes jaar later, heeft Maaike nog altijd last van haar trombosebeen. “Als ik wil uitgaan dan moet ik dat goed inplannen”, zegt Maaike. “Ik moet dan bijvoorbeeld opletten dat ik niet hoef te werken en dat ik daarna voldoende vrije dagen heb om te rusten. Daar baal ik van, want ik wil wel die jonge meid zijn.”

​

Door haar trombosebeen heeft Maaike het vertrouwen in zichzelf verloren en is ze op bepaalde gebieden onzeker geworden. “In het begin vond ik het vooral eng om een rokje aan te trekken, want dat betekent dat anderen mijn steunkous kunnen zijn”, vertelt Maaike. “Maar op een gegeven moment heb ik daar lak aan gekregen.”

​

Door haar verpleegkundige opleiding heeft Maaike meer kennis van trombose dan de gemiddelde trombosepatiënt(e). Dat wil nog weleens tegen werken. “Ik merk dat een trombosebeen in het ziekenhuis wordt onderschat”, zegt Maaike. “Ja, het is ‘maar’ een trombosebeen. Maar ik weet uit ervaring dat er zoveel meer achterweg kan komen.”