Laura

Hoe één strip anticonceptiepillen de wereld op zijn kop kan zetten

Dit is het verhaal van Gerard en Anita Brussaard uit IJmuiden. Het is een verhaal over zielsveel van iemand houden. Een verhaal met momenten van rouw, verdriet en angst, maar ook een met momenten van vechtlust. Een verhaal waarin alles uiteindelijk is afgeleid van Laura: hun dochter die op 17-jarige leeftijd is overleden na een longembolie door de anticonceptiepil.

“We waren altijd zo’n viereenheid geweest met onze dochters Laura en Melissa”, vertelt Anita. “Als er iets was met één van ons, was de rest er ook. We waren er altijd voor elkaar. Tot Laura’s overlijden lag ik vaak met mijn dochters samen in het grote bed te knuffelen en te praten. Dit waren fijne momenten. Op dat moment kon alles besproken worden: leuke dingen, maar ook problemen. Soms deed ik dit alleen met Laura. Ik denk dat die momenten ook heel belangrijk waren voor haar.”

​

Laura
“Laura’s grootste droom was meubels ontwerpen waar kinderen zich veilig in konden voelen”, zegt Anita. Een van de meubels die ze graag wilde maken, was een stoel in de vorm van een ei waarin zieke kinderen zich konden terugtrekken. Wat veiligheid bood.

​

“Op de basisschool werd Laura gepest, waardoor ze steeds onzekerder werd. Dit resulteerde uiteindelijk in niet willen slapen, monsters zien en allerlei angsten hebben”. Op de middelbare school bleef het pesten nog een tijd aanhouden. Pas in de laatste twee jaar van de havo had ze een groep vrienden waar iedereen kon zijn zoals hij of zij was.

​

Op het moment dat Laura begon met de opleiding product design aan de HvA in Amsterdam, begon ze zich op haar plek te voelen. In de tweede periode van haar opleiding was het dan eindelijk zo ver: ze mocht een stoel ontwerpen. “Op een dag zat ze bij mij op het aanrecht en vertelde ze mij dat ze gelukkig was. Ze kon gaan leren wat ze wilde en voelde zich geaccepteerd. We waren zo blij voor haar. Jammer genoeg heeft dit maar kort mogen duren.”

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

De longembolie
Eind november 2012. Laura komt net terug van een late filmvoorstelling. Ze zit naast Gerard op de bank en vertelt over wat zij en haar vriendinnen hebben gezien. “Je snapt er niets van hé?”, vraagt ze aan haar vader. “Maar ik ben blij dat je wilde luisteren. Ik ben nu moe, welterusten!”.

​

De avond erop voelde Laura zich niet zo lekker. Met koorts, vermoeidheid en duizelingen kwam ze de dagen erna nog door. Na drie dagen werd duidelijk dat er toch meer aan de hand is. “Laura viel flauw onder de wastafel en begon te schudden”, vertelt Anita. “Met veel moeite kregen we haar in bed. Nadat ze was flauwgevallen, liep haar temperatuur op naar 39 graden. We zouden de volgende dag meteen naar de huisarts gaan.”

​

​

​

​

​

​

​

​

De huisarts bleef volhouden dat het een griepje moest zijn, ondanks dat Laura op de onderzoektafel weggleed en moest overgeven. “Na het overlijden hebben we hierover gesproken met hem. Hij gaf aan dat hij op het verkeerde been is gezet door Laura’s grote glimlach toen ze de wachtkamer in schuifelde. Er waren toen tientallen mogelijke diagnoses, waarvan er één dodelijk kon zijn. Door haar lach dacht hij niet aan de laatste.”

​

Gerard zag samen met Anita hoe Laura van de wc afgleed en snel ademde. “Wij dachten eerst nog dat ze aan het hyperventileren was”, vertelt Anita. “Daarom probeerden wij haar te coachen om goed adem te halen. Gerard praatte flink op Laura in toen ik ineens een vlekkenpatroon op haar benen zag verschijnen”, zegt Anita. Daarna belden ze het spoednummer van de huisartsenpost.

​

Nadat ze Laura op haar bed hadden gelegd, riep ze dat haar armen en benen tintelden. “Papa, ik voel mijn armen niet meer!”. Daarna draaide ze weg. Gerard reanimeerde haar tien minuten lang, waarna de ambulancebroeders het overnamen. Ondertussen werden er allerlei vragen gesteld: “Is Laura recent in contact geweest met vogels?” “Is ze onlangs in het buitenland geweest?” “Is er de laatste tijd iets veranderd in haar medische situatie?”

​

Er schoot ineens door Anita’s hoofd dat Laura net was begonnen met de anticonceptiepil. Laura had één strip op. Anita had geen idee dat die opmerking cruciaal bleek te zijn. Een van de ambulancebroeders begon bloedverdunners toe te dienen. Daarna ging alles snel.

​

Laura werd met spoed, onder begeleiding van drie motoragenten, naar het VU gebracht in Amsterdam. Daar kregen ze haar niet stabiel. Anita: “Dat is het moment waarop je je gaat afvragen hoe ze hieruit komt. Ik weet wat voor kind ik heb. Ze heeft in mijn buik nooit stilgezeten en daarna ook niet meer. En dan zie je haar liggen en vraag je je af wat er van haar over blijft.” Anita zei tegen Laura dat het haar keuze is wat ze doet. “Als je blijft, zijn we er allemaal voor je. We zorgen ervoor dat je weer kunt tekenen. Maar als je gaat is dat ook goed. Het is aan jou.”

​

Laura werd kunstmatig gekoeld zodat haar hersenen en andere organen niet meer schade zouden oplopen door het zuurstoftekort. Vier dagen na de eerste symptomen overleed ze op zeventien jarige leeftijd.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

Diep gat
In de periode erna stond de wereld op de kop. “De omgeving reageerde vol ongeloof en geschokt”, vertelt Anita. “De grote zaal tijdens de uitvaart was te klein en de condoleance heeft veel langer geduurd dan gepland. De kaarten kwamen overal vandaan. Het was heel fijn om zoveel medeleven te krijgen en om zoveel verhalen over Laura te horen.”

​

Het gezin kreeg veel hulp aangeboden. “Ik had geen energie om voor mijzelf te zorgen”, vertelt Gerard. “In een week tijd ben ik vijf kilo afgevallen. Ik had geen honger. Ik had nergens zin in. Dan ben je heel blij dat er hulp wordt aangeboden. We hebben het geluk gehad dat veel van onze vrienden een steentje hebben bijgedragen. Drie weken lang werd er voor ons gekookt. Elke dag door iemand anders. Op dat moment was het alleen maar nodig om te zorgen dat je verder komt.”

​

Na kerst brak een moeilijke periode aan. De hulp verdween langzaam. Veel mensen gingen weer hun eigen ding doen. “Logisch natuurlijk”, zegt Gerard. “Maar best wel tekenend. Het leek erop dat de kerst een soort grens aangaf. Het voelde alsof we in een gat vielen. Ineens moesten wij weer ons eigen eten koken, koffiezetten en boodschappen doen. Dat leek al lang geleden.”

​

Vijf maanden na het overlijden van Laura zat Gerard in een diep gat. “Ik had geen idee hoe het vanaf hier verder moest. Het was leeg. Op dat moment realiseerde ik mij dat het niet slechter kon en dat ik ook kon kijken hoe en wat er nodig was om uit deze diepe put te komen.” Gerard vertelde het verhaal aan iedereen die het maar wilde horen. Terugkijkend vindt Gerard dat dat goed heeft geholpen. “Ik heb een aantal keer een gesprek gevoerd met een psychologe. Dat gaf mij helderheid over de manier waarop mensen rouwen. Iedereen doet dat anders en niets is fout.”

​

Sterker dan gedacht
“Ik was altijd bang dat ik één van mijn dochters zou verliezen”, vertelt Anita. “Ik heb altijd gedacht dat ik dat niet zou kunnen trekken en dat ik zou moeten worden opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis.” Na het overlijden van Laura besefte Anita dat ze sterker is dan ze dacht. Ze zat al in therapie, maar kreeg na het overlijden van Laura ook hulp met het verwerkingsproces daarvan. Anita besloot vrijwilligerswerk te doen bij haar zwemvereniging. Daarnaast stortte ze zich op het sporten. Langzaam ging het iets beter.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

“Ik zeg altijd dat er duidelijk een Anita voor en een Anita na het overlijden van Laura is”, zegt Anita. “Ik heb een tijd gekend waar niemand mij iets kon maken. In situaties waarin ik vroeger bang was, was ik dat ineens helemaal niet meer. Toch is de voorzichtigheid wel weer teruggekomen en daarmee ook de onzekerheid.”

​

Als Anita het overlijden van haar dochter hoog zat, ging ze zwemmen. “Daarna was mijn hoofd leeg en kon ik weer verder. Wat ik nu weet is dat ik veel sterker ben dan ik ooit had gedacht. Ik sta nog steeds en weet dat ik niet snel omval. Ik ben heel sterk”, vertelt Anita.

​

Stichting en Laura’s stoel
De studiegenoten van Laura kwamen met een idee. Vlak voor haar dood had Laura schetsen gemaakt voor een stoel die bedoeld was voor wachtkamers in ziekenhuizen. Ouders en kinderen zouden in dezelfde stoel kunnen zitten en hoefden daardoor niet naar de speelhoek gestuurd worden. Volgens Laura zouden kinderen op zo’n moment niet in de speelhoek willen zitten, ‘omdat ze ook bang en zenuwachtig zijn’.

​

Uiteindelijk werkten Anita en Gerard, één student en een ontwerper samen het idee uit. De stoel is op de markt gebracht. Ondertussen besloten Gerard en Anita ook een stichting op te richten: ‘Stichting project Laura’. Met deze stichting willen ze meer bewustwording creëren bij huisartsen en assistenten om een trombose eerder te herkennen. Een gedeelte van de opbrengst van de stoel gaat als gift naar de stichting en wordt gebruikt om vooral jonge meisjes en vrouwen duidelijk te maken dat er aan het gebruik van de pil risico’s zitten.

​

​

​

​

​

​

​

Dromen
Sinds Laura’s overlijden zijn Anita en Gerards dromen niet meer hetzelfde. “Dit heeft te maken met het feit dat de dromen in het verleden ook over Laura gingen. Over een toekomst mét Laura”, zegt Gerard. “Laura had samen met haar zus wilde plannen. Ze wilden bijvoorbeeld naar het buitenland gaan. In deze dromen ga je als ouder natuurlijk enigszins mee. Misschien later op visite gaan naar Amerika of naar Engeland. Gewoon even op visite bij haar. Met het vliegtuig op en neer om een kopje thee te drinken om vier uur ’s middags. Luisteren naar haar verhalen. Die dromen zijn natuurlijk verdwenen.”

Op een dag zat ze bij mij op het aanrecht en vertelde ze mij dat ze gelukkig was

Er waren toen tientallen mogelijke diagnoses, waarvan er één dodelijk kon zijn. Door haar lach dacht hij niet aan de laatste.

Laura was net begonnen met de anticonceptiepil en had één strip op