De 22-jarige Anne groeide op in Deventer. Rond haar veertiende besloot ze naar de huisarts te gaan, vanwege haar onregelmatige menstruatie. Eerst kreeg ze de prikpil voorgeschreven, maar later stapte ze over op de anticonceptiepil. “Ik had geen flauw idee wat een trombose was”, vertelt Anne. “Zoveel vrouwen slikken de pil. Ik dacht dat het wel veilig zou zijn.”

​

Op haar negentiende werd Anne tijdens een scoutingkamp wakker met erge nekpijn en hoofdpijn. Na twee dagen besloot ze naar de huisarts te gaan. Hij zei dat ze waarschijnlijk een spier had verrekt en dat ze een pijnstiller moest gebruiken. Pas toen ze dubbel begon te zien, kwam het besef dat er misschien meer aan de hand was dan ze dachten. Uiteindelijk werd Anne doorgestuurd en lag ze vijf dagen in het ziekenhuis met een sinustrombose.

​

Na haar ziekenhuisopname stond haar wereld op de kop. Anne raakte veel vrienden kwijt. “Ik merkte dat sommigen niet begrepen waarom ik nog niet beter was”, zegt Anne. “Ze leken niet te begrijpen hoe ernstig het is.” Volgens haar psycholoog is dat logisch, omdat veel mensen op die leeftijd vaak nog niet iets heftigs hebben meegemaakt en niet weten hoe zij daarmee moeten omgaan.

​

Ook heeft Anne bepaalde dingen moeten opgeven, zoals haar droom om regisseur te worden in het buitenland. “Ik loop nu drie dagen per week stage bij een lokale omroep”, vertelt Anne. “Maar zelfs dat is mij soms te veel.”

​

Toch heeft haar sinustrombose haar ook iets positiefs gebracht. Anne: “Ik ben veel volwassener geworden en luister nu veel beter naar mijn lichaam. Mijn revalidatie ging eigenlijk vrij soepel en ik heb een positiever zelfbeeld gekregen."

​

​